Þið haldið kannski að ég hafi verið að grínast í síðustu færslu en svo er ei. Mér var fúlasta alvara. Í höfðinu á mér ríkir upplausn. Hún lýsir sér í því að ég veit ekki í hvorn fótinn ég á að stíga. Þó veit ég það alveg, en ég veit bara ekki alveg hvernig. Svo er íbúðin að springa utan af okkur og ég er búin að týna húslyklinum og er að hlusta á hátt stilla tónlist. Beware.