Hreinsun.
Ja hérna.
Boggið lifir þá sem sagt enn! Með uppfærðu viðmóti hr. Bloggers sem fylgdi mér í svo mörg ár.
Morgunskíman er rétt farin að myndast yfir sjóndeildarhringnum héðan úr eldhúsinu í Ljósheimunum. Kaffið kraumar á könnu og við hlið mér situr tæplega fimm ára gömul dóttir mín og borðar skyr. Sú er mikill sólargeisli, með brúnu augun sín og hrokkna hárið, svo gjörólík systkinum sínum, bæði í útliti og líka í sér. Minnir mig á þegar elsta dóttir mín fæddist, hvað ég fylltist löngun til að eignast 5 börn, bara til að sjá hvað ég gæti búið til margar mismunandi útgáfur af sjálfri mér. Ég virðist hafa lent á óskastundinni því ekki svo löngu seinna voru komin fleiri börn í bú. Ég held ég sé ennþá að jafna mig á þeirri staðreynd.
Ástæðan fyrir því að ég gríp bloggandann á lofti er sú að ég er að fara í gegnum dót. Svolítið sem ég á einkar erfitt með, því ég er "minningasjúk" eins og góð vinkona sagði einu sinni við mig. Við erum að tala að um að geyma allt, til minningar og ekki síst heimildar fyrir komandi kynslóðir, um liðna tíð. Ég fer í gegnum hvert bréfabindið á fætur öðru og hendi reikningskvittunum síðan 2005. Gömlum nótum, skólaverkefnum, teikningum eftir börnin, bréfum, öllu þessu hef ég haldið til haga af mikilli samviskusemi á minn kaotíska hátt, en nú er víst mál að linni. Mér þykir þessi úthreinsun óendanlega erfið, svo liggur við þunglyndi. Bæði vegna þess að á meðan á henni stendur er allt í rúst, og var ekki á bætandi. Ástandið á heimilinu endurspeglar víst óreiðuna hið innra. Og líka vegna þess að mér finnst erfitt að losa mig við ýmsa hluti sem hafa fylgst mér lengi, þrátt fyrir að geymsla þeirra hafi engan tilgang, nema þá helst að minnka pláss og valda þannig aðþrengslum, sem er töluverð fyrir, verð ég að segja. Það er því af sáluhjálp, að ég hef aftur bloggið, til að skrifa mig út úr þessu tímabili í leiðinni. Núna þegar maður er orðinn útivinnandi ofan á allt annað og sífellt erfiðara að finna tóm fyrir hinar skapandi kenndir, kemur kannski ekki að sök að leyfa mínum innri penna að fá útrás í öðru en fagtengdum textum. Reyndar var það einnig svo, að í kössum leyndust ýmis skrif, falleg og gömul, sem eru nú a.m.k. komin upp á yfirborðið, hvað svo sem verður. Það er líka léttir. Svo nú er ég, skjalavörður lífs míns, að flokka all gróflega líf mitt í kössum síðastliðinna 6-7 ára. Jamm. Í kössunum leynist ótrúlega margt, möppur, gömul tónleikaprógrömm, og leiðinda lögfræðiskjöl. Leigusamningar síðan ég var að leigja út Hringbrautina, og kvittanir af rafmangsreikningum og hússjóðsgjöldum. Já það er mál að linni. Mér finnst erfiðast að fara í gegnum nóturnar, þvílík ógrynni af þeim, en á ég eftir að syngja þessi lög aftur?! Það er óttinn við að eitthvað sé endanlegt sem veldur því að þetta er svona kvíðvænlegt verkefni.
Það kemur mér á óvart að fullorðnast. Það er eitthvað gott -vont við það að horfast áfram í augu við sjálfan sig í tímans rás. Sættast við sjálfan sig um leið og maður hellir úr sálinni og fleygir þaðan ýmsu rusli og hlutum sem hefðu betur verið gleymdir en geymdir.
En um jólin verður þetta afstaðið og sálartetrið hvítskrúbbað og glansandi. Þá verður gaman.
Boggið lifir þá sem sagt enn! Með uppfærðu viðmóti hr. Bloggers sem fylgdi mér í svo mörg ár.
Morgunskíman er rétt farin að myndast yfir sjóndeildarhringnum héðan úr eldhúsinu í Ljósheimunum. Kaffið kraumar á könnu og við hlið mér situr tæplega fimm ára gömul dóttir mín og borðar skyr. Sú er mikill sólargeisli, með brúnu augun sín og hrokkna hárið, svo gjörólík systkinum sínum, bæði í útliti og líka í sér. Minnir mig á þegar elsta dóttir mín fæddist, hvað ég fylltist löngun til að eignast 5 börn, bara til að sjá hvað ég gæti búið til margar mismunandi útgáfur af sjálfri mér. Ég virðist hafa lent á óskastundinni því ekki svo löngu seinna voru komin fleiri börn í bú. Ég held ég sé ennþá að jafna mig á þeirri staðreynd.
Ástæðan fyrir því að ég gríp bloggandann á lofti er sú að ég er að fara í gegnum dót. Svolítið sem ég á einkar erfitt með, því ég er "minningasjúk" eins og góð vinkona sagði einu sinni við mig. Við erum að tala að um að geyma allt, til minningar og ekki síst heimildar fyrir komandi kynslóðir, um liðna tíð. Ég fer í gegnum hvert bréfabindið á fætur öðru og hendi reikningskvittunum síðan 2005. Gömlum nótum, skólaverkefnum, teikningum eftir börnin, bréfum, öllu þessu hef ég haldið til haga af mikilli samviskusemi á minn kaotíska hátt, en nú er víst mál að linni. Mér þykir þessi úthreinsun óendanlega erfið, svo liggur við þunglyndi. Bæði vegna þess að á meðan á henni stendur er allt í rúst, og var ekki á bætandi. Ástandið á heimilinu endurspeglar víst óreiðuna hið innra. Og líka vegna þess að mér finnst erfitt að losa mig við ýmsa hluti sem hafa fylgst mér lengi, þrátt fyrir að geymsla þeirra hafi engan tilgang, nema þá helst að minnka pláss og valda þannig aðþrengslum, sem er töluverð fyrir, verð ég að segja. Það er því af sáluhjálp, að ég hef aftur bloggið, til að skrifa mig út úr þessu tímabili í leiðinni. Núna þegar maður er orðinn útivinnandi ofan á allt annað og sífellt erfiðara að finna tóm fyrir hinar skapandi kenndir, kemur kannski ekki að sök að leyfa mínum innri penna að fá útrás í öðru en fagtengdum textum. Reyndar var það einnig svo, að í kössum leyndust ýmis skrif, falleg og gömul, sem eru nú a.m.k. komin upp á yfirborðið, hvað svo sem verður. Það er líka léttir. Svo nú er ég, skjalavörður lífs míns, að flokka all gróflega líf mitt í kössum síðastliðinna 6-7 ára. Jamm. Í kössunum leynist ótrúlega margt, möppur, gömul tónleikaprógrömm, og leiðinda lögfræðiskjöl. Leigusamningar síðan ég var að leigja út Hringbrautina, og kvittanir af rafmangsreikningum og hússjóðsgjöldum. Já það er mál að linni. Mér finnst erfiðast að fara í gegnum nóturnar, þvílík ógrynni af þeim, en á ég eftir að syngja þessi lög aftur?! Það er óttinn við að eitthvað sé endanlegt sem veldur því að þetta er svona kvíðvænlegt verkefni.
Það kemur mér á óvart að fullorðnast. Það er eitthvað gott -vont við það að horfast áfram í augu við sjálfan sig í tímans rás. Sættast við sjálfan sig um leið og maður hellir úr sálinni og fleygir þaðan ýmsu rusli og hlutum sem hefðu betur verið gleymdir en geymdir.
En um jólin verður þetta afstaðið og sálartetrið hvítskrúbbað og glansandi. Þá verður gaman.
|
0 Comments:
Skrifa ummæli
<< Home